แด่เธอในอีก 2000 ปีข้างหน้า :: เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

ข้อมูลเบื้องต้น

อะแฮ่ม !!

หวัดดีชาวนักอ่านหน้าคอมทุกๆ คน ยังจำ Fuji-sama คนนี้ได้ไหมเอ่ย?

แหะๆ คราวนี้แอบอู้จากหน้าหนังสือมาแปบนึง... [ขี้เกียจอีกแระ]

ก็เลยอยากลองเปลี่ยนเเนวดูบ้าง อันที่จริงเรื่องวายๆ นี้ก็กะจะแต่งอยู่นะ...แต่คิดตัวพล็อตยังไม่ออก...

ก็เลยลองแต่งแฟนฟิที่ตัวเองอวยและปลื้มก่อนดีก่า.. แท๊นแทน..

คือคู่ รีไวล์ กับ เอเลนคุงของเรานั่นเอง >//<

ฟิคนี้อาจดูงงๆ หน่อยๆ [คนแต่งยังงงนิดหน่อยเลย] 

หึๆ แต่ยังไงก็ขอฝากด้วยนะเออ!

เอาล่ะ หากฟิควายฉบับแรกของพลอยเน่าคนนี้ถูกใจรือผิดพลาดประการใดก็ลองคอมเม้นต์กันเข้ามานะคะ 

เพื่อเป็นกำลังใจให้คนเขียน ><

จะขอบคุณอีกมากๆ เบย ขอบคุณค่ะ ^^

ปล.ขอฝากเรื่อง วุ่นรักวัยใส ยัยตัวร้ายกับนายจอมหื่นด้วยนะเออ!!

เนื้อเรื่อง

แด่เธอในอีก 2000 ปีข้างหน้า Attack on Titan

สายฝนโปรยปรายลงมาในยามเช้าที่ไม่มีแม้แต่แสงแดดที่จะเล็ดรอดผ่านออกมาได้ ชายหนุ่มผมสีดำทมิฬ นัยน์ตาสีเขียวมรกตกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ริมหน้าต่าง...

“หัวหน้า...” ชายหนุ่มเปรยขึ้นมาเบาๆ พร้อมน้ำตาสีค่อยๆ ไหลรินลงมาประแก้มสีขาวอมชมพูของเขา เขาเพียงนั่งเหม่อลอยถึงเรื่องราวแปลกๆ ที่เหมือนจะมีแต่เขาเท่านั้นที่จำมันได้

ภาพในวันวานของนายทหารที่เคยถวายชีวิตเพื่อมวลมนุษยชาติ ชายหนุ่มที่มีนัยน์ตาสีดำทมิฬ เสยผมที่บังหน้าของเขาขึ้นและใช่เครื่องเคลื่อนย้ายสามมิติถีบตัวเองขึ้นไปยืนอยู่บนหัวของสิ่งที่เรียกว่า “ไททัน” อย่างสง่างามพร้อมใช้คมมีดแหลมปาดชิ้นเนื้อที่ต้นคอของไททัน.. เลือดของไททันเปรอะไปทั่วทั้งตัวและใบมีด...

“หัวหน้าครับ หัวหน้า!!!” เสียงเรียกของนายทหารอายุ 15 ปี “เอเลน เยเกอร์” ส่งเสียงเรียกหามาให้หัวหน้าของเขา.. “หัวหน้าครับ หัวหน้า หัวหน้า!!!” ร่างกายของชายหนุ่มนามเอเลนที่กำลังใช้เครื่องเคลื่อนย้ายสามมิติ ยันตัวเองให้ค้างอยู่บนหลังคาบบ้านเก่าๆ หลังหนึ่ง... ที่แทบจะไม่มีที่ให้เหยียบอยู่แล้ว

“มีอะไร เรียกอยู่ได้ เดี๋ยวก็ได้โดนไททันจับกินกันพอดี!” รีไวล์สวนกลับ ทันทีที่เอเลนได้ยินเสียงของรีไวล์ตอบกลับแบบนั้น หากเป็นลูกน้องคนอื่นๆ อาจต้องกลัวแล้วรีบใสหัวไปแท้ๆ แต่เอเลนไม่เลย เขากลับยิ้มตอบพร้อมเกาที่แก้มด้วยความเขิลซะงั้น...

“เอ่อ...ขอโทษครับ คือว่าทางนี้ไม่มีไททันแล้วนะครับ ผมว่าเรากะ...”

โครม!!!

เสียงกำแพงทางด้านซ้ายมือของรีไวล์กำลังถูกทำลาย และพื้นที่ตรงนั้นเอเลนก็กำลังยืนอยู่.... ไททันขนาด 15 เมตรซึ่งเป็นประเภทวิปริตกำลังพุ่งตรงเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว.. ทำลายข้าวของที่ขวางหน้าทุกสิ่งเพื่อตรงมาที่ตัวของเอเลนและรีไวล์

“เอเลน!!!!!” เสียงรีไวล์ตะโกนดังไปทั่ว เอเลนที่ทำหน้ายิ้มแย้มถึงกับต้องชะงักลงเมื่อรีไวล์ถีบตัวเองด้วยเครื่องสามมิติมาทางเขา

“หะ..หัวหน้า” เขาถามเสียงสั่นๆ พร้อมหันไปทางด้านหลังของตัวเอง “ไททันวิปริต!!” เขออุทาน

“เออสิ! รู้แล้วก็รีบหนีไปซะ ถ้าไม่อยากตายเร็วเข้า! มันมาทางนี้แล้ว” รีไวล์ยืนคำกรานพร้อมกางใบมีดอย่างสง่า

“แต่หัวหน้า....”

“ไปซะ ทางนี้ฉันจัดการเอง ไปซะ” รีไวล์ออกคำสั่ง

“คะ..ครับ” เอเลนรีบดึงสปริงออกจากกำแพงแถวๆ นั้นแล้วรีบถีบตัวเองโดยใช้เครื่องเคลื่อยย้ายสามมิติ...

ที่ชำรุด....

แกร็ก!

“ฮะ! มะ..ไม่ ไม่ หัวหน้า!!!!” เชือกที่ทั้งเปราะ และได้ขาดลงทำให้เอเลนที่กำลังถีบตัวเองไปยังอีกฝั่งนั้นหล่นลงมาจากบนหลังคาบ้าน... พร้อมๆ กับไททันที่วิ่งมาจนถึงตรงนั้นพอดี...

ร่างกายอันผอมบางของเอเลนถูกอุ้มขึ้นไปโดยไททันขนาด 15 เมตร

“เอเลน!!!!”

“หัวหน้า...หัวหน้าครับหนีไปเถอะครับ ได้โปรด หัวหน้า!!” เอเลนตะโกนลงมา

“แกจะบ้าหรือไง? ถ้าฉันไปแกก็ตายน่ะสิ ไอ้เด็กเหลือขอ พูดอะไรทำไมไม่คิดซะบ้างวะ!!!” รีไวล์สวนกลับมา เขายืนคำกรานพร้อมเงยหน้ามองร่างกายของเด็กวัย 15 ที่กำลังจะถูกกลืนด้วยไททัน

“หัวหน้า!!! อย่าเข้ามาหัว อ๊ากก!!”ร่างกายวัน 15 ถูกไททันขนาด 15 เมตร บีบตัวโดยแรงก่อนที่จะยกขึ้นมาและ

“เอเลน!!” รีไวล์ไม่รอช้ารีบสปริงตัวเองขึ้นมาและเหยียบลงบนมือของไททันตัวนั้นและพยายามดึงตัวของเอเลนออกมา

“หัวหน้า อย่าครับ ออกไปไม่งั้นคุณอาจต้องตาย ปล่อยเถอะครับ หัวหน้า ฮึก” เอเลนพูดด้วยน้ำตาที่ปริ่มออกมาจนล้นเปรอะแก้มไปหมด ไททันตัวนั้นเหมือนจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรและยังคงพยายามเอาเอเลนเข้าปากอยู่ดี

“อย่ามาพูดโง่ๆ นะ ไอ้เด็กเหลือขอ ถ้าแกตายไป ฉันจะอยู่อย่างไรกัน!! อย่ามาพูดจาโอหังนัก ย๊า!!” รีไวล์พูดจบก็ดึงเอเลนออกจากตัวไททันอย่างสุดชีวิต ละสุดท้าย

เค้าก็ทำสำเร็จ..

ร่างกายวัยสิบห้า ร่วงลงมากระทบกับหลังคาของร้านอาหารเล็กๆ จนหลังแทบหัก เอเลน..แหงนหน้ามองบุคคลที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ด้วยน้ำตา...

“ฮึก..หัวหน้า คุณ..”

“หึๆ ไอ้เด็กเหลือขอ...แก...มีชีวิตต่อไปซะล่ะ”

“หัวหน้า!!!”

“ฉันรักแกนะ เอเลน”

“หัวหน้า!!!!!!!”

สิ้นเสียงสนทนาร่างกายของชายผู้หนึ่งนาม รีไวล์ ทหารผู้ที่เป็นความหวังของมวลมนุษยชาติ         ถูกกลืนลงไปโดยไททันขนาด 15 เมตรจากการช่วยชีวิต คนที่เค้ารัก...

“หัวหน้า!!!! ฮึก ฮือ หัวหน้า!!!!” เอเลนร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนนั้นอย่างไร้สติ ก่อนที่ไททันตัวนั้นจะถูกสังหารลงด้วยน้ำมือของ หัวหน้าทีมสำรวจ “เอลวิล สมิธ”

“เอเลน...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เอลวิลถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“มะ..ไม่เป็นไรครับ ฮึก.. แต่หัวหน้าเขา..ฮือ” เอเลนตอบกับไป

“เอาน่า ฉันว่าที่รีไวล์ทำไปก็เพราะเขาไม่อยากให้เธอตายไป เขา...รักเธอนะ เขาถึงได้ทำขนาดนี้เพราะฉะนั้น...สิ่งที่เธอควรจะทำเพื่อให้รีไวล์สบายใจล่ะก็.. แค่เธอใช่ชีวิตต่อเพื่อเขาอย่างมีความสุข ฉันว่ารีไวล์คงหมดห่วงแล้วล่ะนะ เชื่อฉันสิ เอเลน” เอลวิลตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน แต่ใครๆ ก็สามารถสังเกตได้ทั้งนั้นว่าเอลวิลเสียใจไม่น้อยเลย ที่รีไวล์จากไปแบบนี้...

“ผม..จะมีชีวิตต่อเพื่อหัวหน้า...”

“เพื่อคนที่ผมรักครับ...ผมสัญญา”

“เฮ้ย!! เอเลนมัวทำอะไรอยู่วะ ฝนก็ตกนี่ก็เลิกเรียกแล้วนะเว้ย! กลับบ้านไปได้แล้ว” ไรเนอร์ตะโกนเรียกมาจากประตูหน้าห้องเรียน

“เออๆ รู้แล้วน่าๆ” เอเลนตอบพร้อมเก็บของทุกอย่างยัดใส่กระเป๋าโดยรีบ

เอเลนรีบก้าวเท้าออกจากห้องโดยเร็วและไม่ยอมมองทางเสียก่อน...

ปึก!

“เออะ! ขอโทษครับ ผม...”

“หัดมองทางบ้างก็ดีนะ ไอ้เด็กเหลือขอ”

“หัวหน้า...” เอเลนเปรยออกมาเบาๆ พร้อมสังเกตเห็นรอบยิ้มของชายแปลกหน้าที่เขารู้จัก

“เอเลน... ฉันกลับมาแล้ว” ริมฝีปากทั้งสองประกบเข้าหากัน “หยุดร้องไห้เป็นเด็กๆ ได้แล้ว”

“คะ..ครับ หัวหน้า” เอเลนตอบเสียงแข็งพร้อมเอามือขึ้นมาปากคราบน้ำตาออกจากแก้ม “ต่อจากนี้ไป เรามาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปพร้อมๆ กันนะครับ หัวหน้า” เอเลนพูดพร้อมส่งรอยยิ้มที่แสนสดใสนั้นให้รีไวล์ไป

“หึๆ ไอ้เด็กเหลือขอ!!” รีไวล์ตอบพร้อมส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นอย่างที่เอเลนไม่ได้เห็นนานมากแล้วมาให้ ทุกๆ อย่างที่เป็นเขายังคงเหมือนเดิม นิสัยของเขายังคงเหมือนเดิม คำพูดของเขายังคงเหมือนเดิม รอยยิ้มของเขายังคงเหมือนเดิม และ..เอเลนยังรักเขาคนเดียวเหมือนเดิม

“หัวหน้าครับ..ผมรักคุณ”

“ฉันก็ด้วย ไอ้เด็กเหลือขอ...” รีไวล์พูดพร้อมประทับรอยจูบลงมาที่ริมฝีปากของเอเลนอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองคนจะเปรยออกพร้อมๆ กันอีกว่า..

“ต่อจากนี้ ขอฝากตัวด้วยนะครับ..”

-END-